Konosament – wydanie ładunku na podstawie konosamentu imiennego

Kwestia wydania ładunku na podstawie konosamentu imiennego („stright bill of lading”) stwarzała zawsze istotne wątpliwości prawne w systemie prawa angielskiego. U podstaw tych trudności leży status prawny tego dokumentu przewozowego.

Konosament – wydanie ładunku na podstawie LOI

U podstaw wykształcenia się praktyki wydania ładunku bez konosamentu na podstawie Letter of Indemnity („LOI”), leżała i leży rozbieżność pomiędzy niewzruszanymi od XVIII wieku zasadami precedensowymi, nakładającymi na armatora/przewoźnika obowiązek wydania ładunku tylko na podstawie konosamentu (papieru wartościowego – „document of title”), ze zmieniającymi się realiami międzynarodowego obrotu handlowego.

Konosament a umowa czarteru

Standardem niemal, w międzynarodowym obrocie morskim, jest sytuacja, w której kapitan statku (lub inny przedstawiciel armatora) zatrudnionego w ramach umowy czarterowej wystawia konosament. W relacjach bezpośrednich armator – czarterujący, wystawiony konosament, co do zasady, nie wywołuje większych skutków prawnych.

Konosament – amerykańska klauzula jurysdykcyjna. Część II

W części I Konosament – amerykańska klauzula jurysdykcyjna. Część I rozpoczęliśmy omówienie orzeczenia Kanadyjskiego Sądu Federalnego w sprawie „Arc-En-Ciel Produce Inc. v BF Leticia (Ship) 2022 FC 843.

Konosament – wydanie ładunku na podstawie konosamentu i morskiego listu przewozowego

W naszym wcześniejszych opracowaniu podjęliśmy próbę prześledzenia ewolucji orzecznictwa angielskiego (lub szerzej anglo-saskiego) w zakresie istotnej kwestii prawnej – ustalenia obowiązku (lub jego braku) wydania ładunku na podstawie konosamentu imiennego.

Czarter na czas – prawo do potrącenia należności z „hire”

W praktyce czarterowej, przy wysokiej złożoności faktycznej i prawnej relacji pomiędzy armatorem i czarterującym, kwestia sprawnego rozliczenia wzajemnych należności staje się często sprawą kluczową. Obok klasycznych „prostych” zasad wyjściowych – obowiązku, zgodnego z umową, zapłaty „hire” (opłaty czarterowej) przez czarterujących oraz prawa do zaprzestania realizacji tego obowiązku, czasowego (w okresie „off-hire”) i stałego po rozwiązaniu umowy, istnieje cała skala sytuacji „pośrednich”.

Czarter na podróż – zakończenie okresu ładowania

Okres ładowania („laytime”) jest ustalonym (umownie lub zwyczajowo) okresem, będącym w wyłącznej dyspozycji frachtującego (czarterującego), przeznaczonym do przeprowadzenia operacji za/wyładunkowych towaru objętego daną umową czarteru.

Hague-Visby Rules – Paramount Clause

Obok obowiązywania Reguł Hasko-Visbijskich 1924/1968/1979 z mocy prawa (na podstawie ratyfikacji przez dane państwo Konwencji Brukselskiej z 1924 z ewentualnymi zmianami 1968/1979 - o ujednostajnieniu niektórych zasad dotyczących konosamentów, lub na podstawie inkorporacji Reguł do danego systemu prawnego na podstawie ustaw krajowych – np. COGSA 1971/MSA 1981 w prawie angielskim), Reguły mogą zostać inkorporowane do danej umowy przewozu (contract of affreightment) w drodze odrębnej, umownej klauzuli.

Konosament – amerykańska klauzula jurysdykcyjna (Część I)

Większość formularzy przewoźników liniowych w ogólnych warunkach przewozowych (konosamentowej umowy frachtowej – to jest umowy przewozu opartej na wystawionym konosamencie) zawiera specyficzny zapis związany z prawem i jurysdykcją. O ile za podstawowe prawo i jurysdykcję przyjmuje się albo prawo (i jurysdykcję) angielską (np. MAERSK – B/L Terms and Condition, Art. 26) lub inną, właściwą dla specyfiki danej linii (np. prawo chińskie w COSCO B/L Terms and Conditions – Art. 27; prawo francuskie CMA-CMG B/L Terms and Conditions – Art

Konosament – klauzule zwalniające z odpowiedzialności z tytułu „misdelivery”

W 1909, precedens „Chartered Bank of India Australia and China v British India Steam Navigation Co” [1909] AC 369 (PC), opowiedział się za możliwością umownego wyłączenia odpowiedzialności przewoźnika z tytułu zawinionego wydania ładunku bez konosamentu (to jest naruszenie przez przewoźnika konosamentowej umowy frachtowej, które to naruszenie miało charakter „fundamental breach of the contract”).