W ostatnich latach Międzynarodowa Organizacja Morska (IMO) podjęła wiele istotnych działań w celu zapobieżenia zanieczyszczaniu środowiska przez przemysł morski. Począwszy od strategii IMO 2020, która dotyczy ograniczenia emisji siarki, po strategię znaną jako IMO 2050, mającą na celu zmniejszenie całkowitej rocznej emisji gazów cieplarnianych o co najmniej 50% do 2050 r., dążąc do całkowitego jej wyeliminowania do 2100 r.
Zgodnie z zapowiedzią, poniżej zostały przedstawione praktyczne problemy związane z ograniczeniem emisji siarki w transporcie morskim, stanowiące kontynuację opracowania, które ukazało się w zeszłym tygodniu.
Ograniczenie emisji siarki [tzw. „Sulphur Cap”] – to powszechnie stosowana w międzynarodowym obrocie morskim nazwa dla zmienionego Załącznika nr VI do Międzynarodowej Konwencji o zapobieganiu zanieczyszczeniu morza przez statki z 1973 ze zmianami (MARPOL).
Reguły Haskie z 1924r., a w ślad za nimi ich angielski odpowiednik COGSA 1924 (Carriage of Goods by Sea Act 1924), jak również poprawki do tych Reguł z 1968 r. – zwane Regułami Visby (z odpowiednikiem brytyjskim – COGSA 1971) wprowadziły nową regulację dotyczącą zdatności statku do żeglugi.
Przedmiotem niniejszego opracowania jest wydane w dniu 17.04.2018 r. przez Sąd Apelacyjny (Court of Appeal) orzeczenie w sprawie „Kyokuyo Co. Ltd. v AP Moller – Maersk A/S trading as „Maersk Line” ‘[2018] EWCA Civ 778-17 (Sędziowie Gloster i Floux LJJ].
Angielski Sąd Gospodarczy [QBD (Comm Ct) - Sędzia Popplewell – przyniósł interesujące rozstrzygnięcie w sprawie „Lukoil Asia Pacific Pte Ltd v. Ocean Tankers (Pte) Ltd” („The Ocean Neptune”) [02.20.2018].
W praktyce współczesnego handlu morskiego, w której „łańcuch” czarterów (a precyzyjniej „pod-czarterów”) wydłuża się coraz bardziej. Armator traci często, de facto, kontrolę nad warunkami umowy przewozu przyjętymi w kolejnych „pod-czarterach”. Dochodzi więc często do sytuacji w której poza np. głównym czarterem na czas (pomiędzy armatorem a czarterującym „A”) mamy następnie pod-czarter na czas (pomiędzy czarterującym A i B), a następnie czarter na podróż (pomiędzy czarterującym B i C), gdzie czarterujący C (w ramach posiadanych u
Analizowane w niniejszej sprawie orzeczenie Sądu Apelacyjnego (Court of Appeal) dotyczy niezwykle istotnej kwestii związanej z interpretacją the Carriage of Goods by Sea Act 1992 [COGSA 1992], a w szczególności sformułowania „completion by delivery of the bill of any endorsement of the bill” [Sec. 5 (2)(6)].
W rozwoju historycznym drobnicowy przewóz ładunków wyodrębnił specyficzny dokument przewozowy nazwany „konosament” („bill of lading”), który do XIX w. prawie niepodzielnie stanowił podstawową bazę dokumentacyjno-prawną przewozu ładunku morzem. XIX wiek przyniósł wzrost, a stopniowo i dominację przewozu ładunków masowych. Dla potrzeb tego typu przewozu formuła prawna czarteru była najbardziej adekwatna i też najczęściej stosowana w praktyce shippingowo-dokumentacyjnej. Jednakże, o ile z punktu widzenia umowy przewozu ładunku, form
Konosament („bill of lading”) pełni trzy zasadnicze funkcje w umowie przewozu ładunków morzem (w ujęciu angielskim – „contract of affreightment”), a mianowicie: jest potwierdzeniem/dowodem na okoliczność przyjęcia do przewozu określonego ładunku („B/L as receipt”);jest papierem wartościowym umożliwiającym przenoszenie własności/lub posiadania ładunku w trakcie jego przewozu („B/L as negotiable document of title”) wreszcie; jest dokumentem przewozowym zawierającym lub potwierdzającym warunki umowy przewozu danego ładunku („B/L as
Syryjski armator z brytyjskim nakazem aresztowania
Chiny. Promy i ro-paxy mają zapełnić lukę w marynarce wojennej. Szykowane do inwazji na Tajwan?
Trzy szczecińskie firmy zjednoczyły siły. Chcą budować dostępne cenowo ekologiczne łodzie motorowe dla Europy
Vestas dokona chrztu nowego kontenerowca napędzanego metanolem we flocie Maersk
Bilfinger dołącza do Niderlandzkiej Izby Gospodarczej
Marynarze oddali hołd weteranom oraz uczestnikom misji poza granicami kraju