Kolejny okręt przeciwminowy dla sił morskich Belgii został zwodowany

Francuska stocznia w Lorient była miejscem wodowania trzeciego z sześciu zaplanowanych okrętów przeciwminowych określanych jako typ City, które wejdą w skład Morskiego Komponentu Belgii (Marinecomponent/Composante marine). Jest to kolejna jednostka z międzynarodowej serii, która ma wzmocnić potencjał krajów Beneluksu, za których budowę odpowiada Naval Group.

Służby prasowe belgijskich sił morskich poinformowały, że na wodzie pojawił się przyszły BNS Brugge (M942), budowany budowany na zlecenie Belgium Naval & Robotics. Po wodowaniu w Lorient okręt zostanie przetransportowany do Concarneau, gdzie odbędą się prace wykończeniowe i próby morskie, poprzedzające przekazanie zamawiającemu. Zastąpią one starsze jednostki typu Tripartite.

Kontrakt na realizację programu został przyznany belgijskiemu Naval & Robotics w 2019 roku. Jest to konsorcjum składające się z Naval Group i ECA Group, obecnie znane jako Exail. Przewiduje on dostarczenie belgijskiej marynarce wojennej i Królewskiej Holenderskiej Marynarce Wojennej dwunastu okrętów przeciwminowych, a także około stu dronów zintegrowanych z zestawem narzędzi do wyposażenia okrętów.

Łącznie zaplanowano 12 okrętów przeciwminowych, po sześć odpowiednio dla Belgii i Holandii. Co istotne, we wrześniu 2023 roku podpisano protokół ustaleń między Francją, Belgią i Holandią, umożliwiający pierwszemu z tych państw wykorzystanie projektu okrętów rMCM do wyposażenia francuskiej marynarki wojennej także w sześć okrętów. Thales będzie odpowiedzialny za pokładowy system UAV.

Każda z jednostek będzie posiadać zestaw bezzałogowych i autonomicznych dronów pływających i latających, a więc rozmieszczanych na wodzie, nad nią i pod nią. W ten sposób okręty i ich załogi nie będą musiały już wchodzić na obszar, na którym mogą znajdować się miny morskie lub inne niebezpieczne obiekty. Długość okrętów przeciwminowych tej serii ma wynosić 82,3 metra, a wyporność 2 800 ton. Osiągną prędkość do 15 węzłów. Załoga ma liczyć 33 marynarzy, z możliwością zwiększenia do 63 w zależności od celów misji. W skład uzbrojenia wejdą automatyczna armata Bofors 40 mm, karabiny maszynowe 7,62 mm MAG, armatka wodna i urządzenie dźwiękowe dalekiego zasięgu (Long Range Acoustic Device, LRAD).

Dodatkowo, te specjalistyczne okręty przeciwminowe staną się pierwszymi, które będą w stanie zaokrętować i wypuścić wyjątkowo duże drony nawodne, o długości do 12 metrów i wadze 18 ton, a także podwodne i powietrzne, co ma dowodzić zdolności do działania w środowisku wielodomenowym. Jednostki w Belgii określane jako typ Oostende (w Holandii typ Vlisslingen) będą wykorzystywać w pełni zautomatyzowany system do wykrywania, klasyfikowania i neutralizowania niebezpiecznych obiektów pod wodą, a także wytrzymywać podwodne eksplozje i posiadać bardzo niską sygnaturę akustyczną, elektryczną oraz magnetyczną, aby skutecznie wykonywać zadania zgodnie ze swoim przeznaczeniem.

Zagrożenie minami morskimi jest wciąż aktualnym wyzwaniem dla sił morskich, zagrażającemu żegludze. Mina morska to tania i łatwa do wyprodukowania broń w dużej ilości, która może skutecznie sparaliżować szlaki i ruch tak statków transportowych, jak i okrętów. Co więcej, dno morskie jest wciąż pełne materiałów wybuchowych z czasów obu wojen światowych. Szacuje się, że w Morzu Bałtyckim i Północnym ich liczba idzie w dziesiątki tysięcy, przez co proces rozminowywania potrwa jeszcze dekady.

Wojna na Ukrainie i konflikt na Morzu Czarnym pokazują też, że zagrożenie minowe pozostaje aktualne. Jego neutralizacja to przede wszystkim zadanie dla wyspecjalizowanych okrętów. Używane są tu zarówno technologie z użyciem zdalnych pojazdów, jak i trału. W drugim przypadku jest to zdolność, do której wiele flot zamierza wrócić, wykorzystując doświadczenie i skuteczność technik trałowania stosowanych przez polską Marynarkę Wojenną. Ta z kolei zwiększa swoje zdolności poprzez gruntowną modernizację trałowców, a także budowę nowoczesnych niszczycieli min typu Kormoran II, które wyróżniają dużymi zdolnościami w zakresie wykorzystywania bezzałogowych systemów podwodnych oraz kadłubem wykonanym z amagnetycznej stali austenitycznej i skonstruowanym z uwzględnieniem jak najmniejszej, skutecznej powierzchni odbicia: radiolokacyjnego, akustycznego i termicznego (SPO).