„Gwiezdne Wojny” w Japonii. Wyjątkowy niszczyciel US Navy wzbudził ogromne zainteresowanie po wejściu do portu w Yokosuce

Do japońskiego portu w Yokosuce wszedł niszczyciel typu Zumwalt, USS Michael Monsoor (DDG 1001). Z racji na swój nietypowy wygląd, przywodzący na myśl bardziej kosmiczny okręt rodem z science-fiction, wzbudził ogromne zainteresowanie wśród okolicznych mieszkańców oraz fascynatów militariów z całego kraju. Wielu z nich dzieli się zdjęciami wyjątkowej jednostki.

Przybycie tego okrętu do Japonii 7 lipca ma związek z jego przydzieleniem do 15. Eskadry Niszczycieli (Destroyer Squadron, DESRON), największej tego rodzaju jednostki w siłach morskich USA i stanowiącej zarazem trzon 7. Floty US Navy. Będzie stanowił tym samym wzmocnienie obecności marynarki wojennej na wodach Pacyfiku, w tym szczególnie newralgicznym obszarze, blisko aktywności i domen flot Chin, Korei Północnej i Rosji. To oznacza, że niszczyciel pozostanie w Japonii i na jej wodach jeszcze długo, dając okazję do zobaczenia go niejednemu fascynatowi tematyki morskiej czy ogólnie militarnej.

Zainteresowanie wynika już z racji na nietypowy, futurystyczny wygląd niszczyciela, przywodzący na myśl kosmiczne okręty z filmów science fiction. Kanciasta, jakby pudełkowa sylwetka skrywa potężne i wysoce zaawansowane technologicznie wyposażenie. Charakteryzuje się przebijającym fale kadłubem typu tumblehome o konstrukcji stealth, zapewniającym też skuteczną ochronę przed wykryciem na radarze. Okręty tego typu są zdolne do wykonywania szeregu misji związanych z odstraszaniem, demonstracją siły i kontrolą morza, wykorzystując w tym celu zaawansowaną technologię bojową i uzbrojenie. Wśród nowatorskich rozwiązań zastosowanych na tych jednostkach znajduje się elektryczny układ napędowy, stworzony z myślą o ekologii i dekarbonizacji branży morskiej, która sięga także tej okrętowej. Składają się na niego dwie turbiny gazowe Rolls-Royce MT30 (35,4 MW każda), napędzane przez generatory elektryczne Curtiss-Wright. Ponadto wyposażenie siłowni okrętowej stanowią dwa turbogeneratory Rolls-Royce RR4500 i dwa pędniki napędzane silnikami elektrycznymi. Wszystkie razem wytwarzają moc 78 MW.

Długość jednostki z tej serii wynosi 190 metrów przy wyporności 14 000 ton i prędkości do 30 węzłów. Pomimo takich rozmiarów załoga liczy zaledwie 142 oficerów i marynarzy, co świadczy o szerokiej automatyzacji wyposażenia. Do swoich działań załoga wykorzystuje radar wielofunkcyjny (MFR) AN/SPY-3. Najpotężniejsze uzbrojenie jest przechowywane w wyrzutniach znajdujących się w 20 modułach MK 57 VLS, a każda z nich pozwala na użycie czterech pocisków przeciwokrętowych i przeciwlotniczych RIM-162 Evolved Sea Sparrow Missiles (ESSM) lub pojedynczego pocisku manewrującego Tomahawk. Resztę wyposażenia stanowiły dwie armaty morskie 155 mm (przed modernizacją i wymianą na Conventional Prompt Strike) i dwa karabiny maszynowe MK 46 Mod 2 30 mm.

Dzięki swojemu uzbrojeniu niszczyciele typu Zumwalt mają być zdolne do wykonywania szeregu misji odstraszania, projekcji siły, kontroli morskiej oraz dowodzenia i kontroli, jednocześnie umożliwiając siłom morskim USA rozwój i dostosowanie do nowych wyzwań w dynamicznie zmieniającym się świecie. Pociski C-HGB mają zapewniać zabójczą precyzję i element zaskoczenia, dzięki osiąganej prędkości wynoszącej 17 Machów oraz zasięgowi wynoszącemu ponad 2700 km. Dzięki temu, po wyposażeniu wszystkich okrętów typu Zumwalt w to uzbrojenie, będą mogły razić cele znajdujące się setki kilometrów w głąb lądu, będąc właściwie niemożliwymi do zestrzelenia.

Co należy przypomnieć, okręty tej serii są w fazie przezbrajania, która dotyczy obecnie pierwszego z nich, USS Zumwalt (DDG-1000). Oznaczało to m.in wymianę armat morskich 155 mm na nowe wyrzutnie rakietowe Payload Modular Adapter systemu Conventional Prompt Strike (CPS) dla pocisków hipersonicznych (Common Hypersonic Glide Body, C-HGB). Zintegrowano również wyposażenie służące obsłudze tej nowej broni. Dzięki temu jednostka ma zyskać ogromną siłę ognia, tak pod względem siły oddziaływania, jak i zasięgu. Z racji na to, że prototypowy okręt ma pozostać w stoczni Ingalls Shipbuilding, gdzie trwa jego modyfikacja, jeszcze przez rok, na podobny serwis USS Michael Monsoor wyruszy potencjalnie w kolejnym roku lub za dwa lata.

Mimo swojej ogromnej siły ognia i innowacyjności, niszczyciele typu Zumwalt budzą niemałe kontrowersje, traktowane niekiedy jako „ślepa uliczka” rozwoju US Navy, porównywana niekiedy z programem jednostek klasy LCS. Mimo wielu zalet, szczególnie w zakresie uzbrojenia, sprawiają też kłopoty, wynikające z czasu budowy, stopnia skomplikowania, a także ceny (w tym i kosztów eksploatacji), czym okazały się może nawet przerosnąć tak wykonawców jak i projektatnów. Budowa prototypowego okrętu trwała blisko dekadę (licząc z czasem od przejęcia do wcielenia do służby operacyjnej), zdecydowanie dłużej niż powstająca równolegle i stale rozwijana seria typu Arleigh Burke. Biorąc pod uwagę testy prototypu, stale wdrażano udoskonalenia i brano pod uwagę szereg wyzwań technologicznych, aby jednostki seryjne spełniły pokładane w nich, wysokie wymagania. Z tego powodu wspomniany USS Michael Monsoor do służby wszedł ponad dekadę po rozpoczęciu budowy, a podobny plan dotyczy trzeciego z tej serii, USS Lyndon B. Johnson (DDG-1002), zwodowanego w 2018 roku.

Co istotne, szczególnie duży czas misja na próby morskie po przekazaniu okrętów zamawiającemu. W przypadku pierwszego i drugiego były to odpowiednio 4 i 5 lat, co wskazuje, że nie wszystko wychodzi tu zgodnie z oczekiwaniem. Nie dziwi więc, że władze zdecydowały się anulować planowaną budowę 29 innych okrętów tej serii, w których widziano następców krążowników typu Ticonderoga, aktualnie znajdujących się w trakcie wycofywania ze względu na przewidziany czas służby (niemniej przedłużany) i wciąż pozostającymi jednymi z najpotężniejszych, bojowych okrętów nawodnych w arsenale US Navy. Aktualnie trwają prace projektowe nad niszczycielami oznaczonymi jako DDG(X), tj. Next-Generation Guided-Missile Destroyer, które, jak można się spodziewać będą potężnymi okrętami, niemniej swoim wizualnym wyglądem kontynuują raczej „klasyczne” kształty obecnych okrętów, nie idąc w futurystycznym kierunku, jak typ Zumwalt.

Obecność USS Michael Monsoor w Japonii wskazuje na znaczenie Oceanu Spokojnego w polityce obronnej USA i kwestię zaangażowania w bezpieczeństwo sojuszników, nie tylko Japonii, gwarantując też ciągłość polityki amerykańskiej w regionie. Obok wykonywania zadań zgodnie z przeznaczeniem okręt będzie wyruszał też na ćwiczenia zarówno w ramach samodzielnego szkolenia, jak i jako część zespołów okrętowych. Biorąc pod uwagę zainteresowanie Japończyków innowacjami i nowoczesnymi technologiami, dłuższy pobyt pozwoli im na lepsze zapoznanie się z tego rodzaju jednostką, pozwalając też na zacieśnianie relacji na linii Tokio-Waszyngton.