• <

Przedawnienie roszczeń w tranporcie

jk

19.12.2017 14:38 Źródło: własne

Partnerzy portalu

Przedawnienie roszczeń w tranporcie - GospodarkaMorska.pl

Świadczenie usług przewozu rzeczy lub osób, bądź też samo korzystanie z tychże usług jest codziennością. Niemal każdego dnia szeroko rozumiany transport jest obecny w naszym życiu i wynikają z niego określone konsekwencje, a także jest źródłem praw oraz obowiązków zarówno po stronie podmiotów świadczących tego typu usługi, jak i wśród podmiotów czy osób jedynie z nich korzystających. W sytuacji, kiedy jakiś element tego rodzaju stosunku czy relacji zawiedzie, mówimy o konieczności kierowania roszczeń względem podmiotu, czy też osoby, która albo dopuściła się danego naruszenia, albo też zwyczajnie za niewłaściwy stan rzeczy odpowiada. Nie zawsze jednak jesteśmy świadomi, że czas, w jakim dane roszczenia możemy kierować jest limitowany.   

I. Czym jest przedawnienie roszczeń

Przedawnienie roszczeń stanowi zasadę prawną, według której nie można skutecznie ścigać przestępstwa ani też dochodzić swoich praw w sądzie po upływie określonego czasu. W myśl powszechnie używanej definicji roszczenie to możliwość żądania od konkretnej osoby konkretnego zachowania się. Jest to uprawnienie, które zazwyczaj służy do realizacji wierzytelności. Właśnie stąd pojawia się określanie osoby, przeciwko której przysługuje roszczenie, mianem dłużnika. Na podstawie obowiązujących przepisów, jeżeli dojdzie do przedawnienia należności, dłużnik ma prawo do uchylenia się od spełnienia świadczenia przy pomocy podniesienia zarzuty przedawnienia. Zgodnie z art. 117 § 1 Kodeksu cywilnego, przedawnieniu ulegają roszczenia majątkowe. Roszczenie ma charakter majątkowy, gdy jego wartość da się wyrazić w pieniądzu. Przedawnieniu ulegają zarówno roszczenia o świadczenie główne, jak i uboczne (np. roszczenie o odsetki od sumy pieniężnej).

Przepisy ogólne służą regulacji szerokiego zakresu spraw, swoim zasięgiem obejmują szeroki katalog adresatów oraz ustanawiają dosyć ogólne reguły zachowania. Natomiast przepisy szczególne stanowią wyjątki będące uregulowaniami odrębnymi w stosunku do regulacji ogólnych. Relacja pomiędzy nimi polega na polega na tym, że pierwszy przepis obejmuje normę prawną, która jest bardziej szczegółowa od normy prawnej znajdującym się w drugim przepisie. Zgodnie z łacińską paremią lex specialis derogat legi generali, która stanowi regułę kolizyjną, przepis szczególny uchyla, a zarazem stanowi upoważnienie do niestosowania przepisu ogólnego.

Odzwierciedlenie powyższego opisu do relacji między przepisami ogólnymi, a szczególnymi, wprost znajduje się w treści art. 118 KC – jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Natomiast we wszystkich aktach i przepisach dotyczących transportu termin ten jest określony w sposób szczegółowy, a więc termin określony w tym przepisie Kodeksu cywilnego, jest terminem nieobowiązującym w danym rodzaju.

II. Prawo transportowe

W związku z tym, iż wyróżnić można wiele różnych sposobów transportu np. ze względu na środek transportu (transport morski, transport lotniczy czy transport drogowy), jak również odnośnie tego czy jest to transport towarów czy osób prawo transportowe jest dziedziną bardzo rozbudowaną oraz skomplikowaną. W polskim systemie prawnym obowiązuje wiele aktów prawnych regulujących zagadnienia związane z transportem.  Zważywszy na międzynarodowy charakter i globalny zasięg prawa transportowego, niejednokrotnie transport jest wykonywany na terytorium wielu państw, a nawet na paru kontynentach, doniosłe znaczenie mają również zasady i akty prawa międzynarodowego.

1. Umowa przewozu wywodząca się z Kodeksu cywilnego

Najbardziej podstawową i ogólną regulację odnośnie transportu, a konkretnie umowę przewozu, odnaleźć można w Kodeksie cywilnym. Przez umowę przewozu przewoźnik zobowiązuje się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do przewiezienia za wynagrodzeniem osób lub rzeczy (art. 774 k.c.). Zawarta w Kodeksie cywilnym umowa przewozu ma charakter zobowiązujący, wzajemny i jest odpłatna. Należy ona do zakresu stosunków zobowiązaniowych o świadczenie usług oraz charakteryzuje się nastawieniem na osiągnięcie konkretnego rezultatu, którym jest dokonanie przewozu. Kolejny artykuł cytowanego aktu stanowi, iż przepisy odnośnie umowy przewozu stosuje się do przewozu w zakresie poszczególnych rodzajów transportu tylko o tyle, o ile przewóz ten nie jest uregulowany odrębnymi przepisami. W związku z tym, iż kodeksowe postanowienia są stosowane w sposób subsydiarny, w pełni znajdują zastosowanie tylko w przypadku przewozu konnego. Roszczenia z umowy przewozu rzeczy przedawniają się z upływem 1 roku od dnia dostarczenia przesyłki, a w przypadku całkowitej utraty przesyłki lub jej dostarczenia z opóźnieniem – od dnia, kiedy przesyłka miała być dostarczona.

Kolejnym rodzajem roszczeń dotyczącym przedawnienia roszczeń z tytułu mowy przewozu jest roszczenie między przewoźnikami. W myśl art. 793 k.c. roszczenia przysługujące przewoźnikowi przeciwko innym przewoźnikom, którzy uczestniczyli w przewozie przesyłki, przedawniają się z upływem 6 miesięcy od dnia, w którym przewoźnik naprawił szkodę, albo od dnia, w którym wytoczono przeciwko niemu powództwo.

2. Przewóz osób i rzeczy na podstawie prawa przewozowego

Bardziej szczegółową i konkretną regulacje dotycząca transportu polski ustawodawca zawarł w ustawie Prawo przewozowe. Ustawa ta reguluje przewóz osób i rzeczy, wykonywany odpłatnie na podstawie umowy, przez uprawnionych do tego przewoźników, z wyjątkiem transportu morskiego, lotniczego i konnego. Przepisy niniejszej ustawy mają odpowiednie zastosowanie również do przewozu nieodpłatnego wykonywanego przez przewoźnika, a także do przewozów międzynarodowych, jeżeli umowa międzynarodowa nie stanowi inaczej.

W ustawie tej również zostały zawarte odmienne, szczegółowe terminy przedawnienia. Roszczenia, które są dochodzone na podstawie ustawy lub przepisów wydanych w jej wykonaniu przedawniają się z upływem 1 roku. Roszczenia, które powstały z tytułu zwłoki w przewozie, która nie spowodowała ubytku lub uszkodzenia przesyłki, przedawniają się z upływem 2 miesięcy od dnia wydania przesyłki. Co do zasady bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne (art. 120 § 1 k.c.).  Natomiast w myśl ustawy w zależności od podstawy roszczenia różne są daty rozpoczęcia biegu terminu przedawnienia. Zgodnie z treścią art. 77 ust. 3 Prawa przewozowego przedawnienie biegnie dla roszczeń z tytułu:

1) utraty przesyłki – od dnia, w którym uprawniony mógł uznać przesyłkę za utraconą;
2) ubytku, uszkodzenia lub zwłoki w dostarczeniu – od dnie wydania przesyłki;
3) szkód niedających się z zewnątrz zauważyć – od dnia protokolarnego ustalenia szkody;
4) zapłaty lub zwrotu należności – od dnia zapłaty, a gdy jej nie było – od dnia, w którym powinna nastąpić;
5) niedoboru lub nadwyżki przy likwidacji przesyłek – od dnia dokonania likwidacji;
6) innych zdarzeń prawnych – od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne.

Ustawa również nie pozostawia obojętnymi roszczeń przewoźnika przeciwko innym przewoźnikom. Roszczenia te przedawniają się z upływem 6 miesięcy od dnia, w którym przewoźnik naprawił szkodę, albo od dnia, w którym wytoczono przeciwko niemu powództwo.
 
3. Transport morski

Kolejnym rodzajem transportu jest transport morski. Został on wprost wyłączony spod regulacji ustawy Prawo przewozowe. Obecnie transport morski jest najbardziej ekonomicznym oraz popularnym rodzajem transportu. W myśl ustawowej definicji, zawartej w Kodeksie morskim, przez umowę przewozu ładunku przewoźnik podejmuje się, za wynagrodzeniem, przewiezienia rzeczy drogą morska.

W omawianym akcie wyróżnić można dwa rodzaje umowy przewozu. Pierwszym z nich jest umowa czarterowa, która może stanowić, że przewoźnik odda całą albo określoną część przestrzeni ładunkowej statku pod ładunek na jedną lub więcej podróży. Natomiast drugi rodzaj, czyli umowa bukingowa może dotyczyć przewozu poszczególnych rzeczy lub ładunku określonego według rodzaju, ilości, miary lub wagi.  Przepisy dotyczące tej umowy mają zastosowanie tylko i wyłącznie do przewozu towarów. Kodeks morski w odmienny sposób reguluje również kwestie związane z transportem osób. Umowa przewozu, zawarta w Kodeksie morskim, jest umową wzajemną – świadczeniem przewoźnika jest rezultat w postaci wykonania przewozu rzeczy, a świadczeniem frachtującego jest zapłata frachtu. Cechuje ją również to, że jest umową dwustronną, wzajemną, odpłatną i konsensualną.

Art. 108 § 1 stanowi generalną regułę, która dotyczy terminu przedawnienia roszczeń wynikających z wykonania, nienależytego wykonania lub niewykonania przewozu morskiego. Roszczenie z umowy przewozu przedawnia się z upływem 2 lat od dnia jego wymagalności. Natomiast roszczenia do przewoźnika związane z ładunkiem, wynikające z konosamentu (konosament jako instytucja prawa morskiego rodząca stosunek prawny pomiędzy przewoźnikiem a odbiorcą ładunku), przedawniają się z upływem 1 roku od dnia, w którym wydanie ładunku nastąpiło lub miało nastąpić. Kolejny paragraf analizowanego artykuły dotyczy szczególnych regulacji na podstawie regresu – w myśl którego powództwo o odszkodowanie przeciwko osobie trzeciej w sprawach dotyczących roszczeń, które wynikają z konosamentu, może być wytoczone nawet po upływie roku w terminie określonym w przepisach o przedawnieniu roszczeń, nie dłuższym jednak niż 6 miesięcy licząc od dnia, w którym osoba występująca z takim powództwem zaspokoiła roszczenie lub otrzymała pozew wniesiony przeciwko niej. Istotnym zapisem, zawartym w Kodeksie morskim, jest zapis dotyczący przedłużenia terminów przedawnienia roszczeń wynikających ze stosunków, które są nim uregulowane. Art. 8 § 1 stanowi, iż terminy przedawnienia roszczeń ze stosunków regulowanych Kodeksem morskim mogą być przedłużane umową stron zawartą na piśmie po zaistnieniu zdarzenia, z którego wynikło to roszczenie.  

Jak już zostało wspomniane, również w Kodeksie morskim, znajdują się specyficzne regulacje dotyczące przewozu osób. Poprzez umowę pasażera przewoźnik podejmuje się za opłatą przewieźć drogą morską pasażera i jego bagaż. Odnośnie przewozu pasażerów w świetle przepisów Kodeksu morskiego istotne znaczenie odgrywa Konwencja Ateńska w sprawie przewozu morzem pasażerów i ich bagażu z 1974 roku. W niektórych przepisach Kodeks morski wprost odwołuje się do Konwencji jako do aktu obowiązującego w danej materii. Zgodnie z art. 186 k.m. roszczenia z tytułów innych niż określone w Konwencji ateńskiej oraz w rozporządzeniu nr 392/2009 przedawniają się z upływem 2 lat od dnia wymagalności.Konwencja ateńska w swojej treści określa zasady przedawnienia roszczeń o odszkodowanie z tytułu śmierci albo uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia pasażera albo utraty lub uszkodzenia bagażu. Termin przedawnienia określony w Konwencji wynosi 2 lata, a początek jego biegu jest liczony w następujący sposób:

a) w razie uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia – od dnia opuszczenia statku przez pasażera;
b) w razie śmierci, która nastąpiła w czasie przewozu – od dnia, w którym pasażer powinien opuścić statek, a w razie odniesienia w czasie przewozu obrażeń ciała powodujących śmierć pasażera po opuszczeniu statku – od dnia śmierci, z tym że okres ten nie może przekroczyć trzech lat od daty opuszczenia statku;
c) w razie utraty lub uszkodzenia bagażu – od dnia opuszczenia statku lub od dnia, w którym powinno było ono nastąpić, w zależności od tego, który z nich jest późniejszy.

Co ciekawe, Konwencja ateńska wprowadza możliwość przedłużenia terminu przedawnienia w drodze oświadczenia, które będzie złożone przez przewoźnika bądź poprzez porozumienie stron, po powstaniu przyczyny powodującej możliwość wytoczenia powództwa. Wymienione oświadczenie lub porozumienie powinno być w formie pisemnej.

Wspomniany już termin dotyczący pozostałych roszczeń, które powstają z tytułu przewozu pasażerów wynosi 2 lata. Do kategorii z innych tytułów niż te określone w Konwencji ateńskiej można zaliczyć roszczenia pasażera z tytułu niewykonania bądź nienależytego spełnienia umowy przewozu (np. odwołanie rejsu), a także te roszczenia, które przysługują przewoźnikowi w stosunku do pasażera (np. z tytułu opłaty za przewóz).

4. Transport lotniczy

Kolejnym rodzajem transportu, wprost wyłączonym spod regulacji Prawa przewozowego, jest transport lotniczy. Na gruncie prawa polskiego jest on regulowany przez ustawę Prawo lotnicze. Natomiast kwestie transportu wykonywanego drogą powietrzną są uregulowane również przez Konwencję o ujednoliceniu niektórych zasad dotyczących międzynarodowego przewozu lotniczego (Konwencja montrealska) jak i również przez Konwencję o ujednostajnieniu niektórych prawideł, dotyczących międzynarodowego przewozu lotniczego (Konwencja warszawska).

Obie Konwencje mają zastosowanie do każdego międzynarodowego przewozu osób, bagażu lub ładunku dokonywanego statkiem powietrznym za wynagrodzeniem. Stosuje się je również do przewozu bezpłatnego, który jest dokonywany statkiem powietrznym przez przedsiębiorstwo transportu lotniczego. Obie konwencje, również w identyczny sposób, regulują kwestię przedawnienia roszczeń w stosunku do przewoźnika. Prawo do odszkodowania wygasa, jeżeli powództwo nie zostanie wytoczone w okresie 2 lat. Termin ten jest liczony od daty przylotu do miejsca przeznaczenia lub od dnia, w którym statek powietrzny powinien był przylecieć lub od dnia, w którym przewóz ustał. Sposób obliczania tego okresu powinien następować na podstawie prawa obowiązującego w sądzie orzekającym w danej sprawie.

III. Transport międzynarodowy

Na gruncie prawa międzynarodowego doniosłe znaczenie odgrywa Konwencja o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR). Niniejsza Konwencja ma zastosowanie do wszelkiej umowy o zarobkowy przewóz drogowy towarów pojazdami, niezależnie od miejsca zamieszkania i przynależności państwowej stron, jeżeli miejsce przyjęcia przesyłki do przewozu i miejsca przewidziane dla jej dostawy, stosownie do ich oznaczenia w umowie, znajdują się w dwóch różnych krajach, z których przynajmniej jeden jest krajem umawiającym się. Podstawowym terminem przedawnienia roszczeń, który wynika z treści Konwencji, jest roczny termin (1 rok), którego bieg rozpoczyna się od wyszczególnionych momentów wskazanych w art. 32 Konwencji CMR. Zgodnie z jego brzmieniem roszczenia, które mogą wynikać z przewozów podlegających niniejszej Konwencji, przedawniają się po upływie 1 roku. Jednak w przypadku złego zamiaru bądź niedbalstwa, które według prawa obowiązującego sąd rozpatrujący sprawę uważane jest ze złym zamiarem, termin przedawnienia wynosi 3 lata. Przedawnienie rozpoczyna bieg:

a) w przypadkach częściowego zaginięcia, uszkodzenia lub opóźnienia dostawy – począwszy od dnia wydania;
b) w przypadkach całkowitego zaginięcia – począwszy od 30 dnia po upływie umówionego terminu dostawy, albo, jeżeli termin nie był umówiony – począwszy od sześćdziesiątego dnia po przyjęciu towaru przez przewoźnika;
c) we wszystkich innych przypadkach – począwszy od upływu  3 miesięcznego terminu od dnia zawarcia umowy przewozu.

Dzień, który jest wskazany, jako wyjściowy dla biegu przedawnienia, nie jest wliczany do terminu przedawnienia. W związku z brzmieniem art. 41 Konwencji CMR, która stanowi, iż postanowienia Konwencji mają bezwzględnie wiążący charakter zawarte w Konwencji terminy przedawnienia nie mogą być skracane bądź przedłużane na mocy innych porozumień. Natomiast Konwencja przewiduje możliwość zawieszenia biegu terminu przedawnienia na czas rozpatrzenia reklamacji. Pozostałe kwestie dotyczące zawieszenia biegu terminu przedawnienia są uregulowane, w myśli Konwencji, na podstawie prawa obowiązującego sąd rozpatrujący sprawę, czyli na podstawie prawa wewnętrznego.

Zagadnienie związane z transportem kolejowym na arenie międzynarodowej są uregulowane przez Konwencję o międzynarodowym przewozie klejami (COTIF) z 9 maja 1980 r. Celem Organizacji jest wszechstronne promowanie, usprawnianie i ułatwianie międzynarodowej komunikacji kolejowej, w szczególności poprzez: ustanowienie jednolitych systemów prawnych w następujących dziedzinach prawa:

1. umowy o przewozie osób i towarów w międzynarodowej bezpośredniej komunikacji kolejowej, łącznie z przewozem uzupełniającym innymi środkami transportu a stanowiącym przedmiot jednej umowy,
2. umowy o użytkowaniu wagonów jako środka transportu w międzynarodowej komunikacji kolejowej,
3. umowy o użytkowaniu infrastruktury w międzynarodowej komunikacji kolejowej,
4. przewóz towarów niebezpiecznych w międzynarodowej komunikacji kolejowej.

Z dniem 1 stycznia 2015 roku zaczęły obowiązywać postanowienia zawarte w Załączniku C do Regulaminu międzynarodowego przewozu kolejami towarów niebezpiecznych (RID).

Przepisy ujednolicone o umowie międzynarodowego przewozu towarów kolejami (CIM – załącznik B do Konwencji COTIF) są stosowane do każdej umowy o odpłatnym przewozie towarów kolejami, jeżeli miejsce przyjęcia towaru i przewidywane miejsce wydania towaru są położne w dwóch różnych Państwach Członkowskich, niezależnie od siedziby i przynależności państwowej uczestników umowy przewozu. Regulacje dotyczące przedawnienia roszczeń zostały zawarte w art. 48. Roszczenia, które wynikają z umowy przewozu przedawniają się z upływem 1 roku. Termin ten ulega wydłużeniu do lat 2 w stosunku do roszczenia:

a) o wypłatę zaliczenia pobranego przez przewoźnika od odbiorcy,
b) o wypłatę kwoty uzyskanej ze sprzedaży dokonanej przez przewoźnika,
c) z tytułu szkody powstałej w wyniku działania lub zaniechania popełnionego, albo z zamiarem spowodowania szkody, albo lekkomyślności i ze świadomością prawdopodobieństwa postania szkody,
d) jeden z umów przewozu, poprzedzających ponowne nadanie w przypadku, które jest zawarte w art. 28 niniejszego załącznika.

W myśl przepisów Konwencji termin przedawnienia rozpoczyna swój bieg od 30 dnia po upływnie terminu dostawy w przypadku odszkodowania za całkowite zaginięcie, natomiast w sytuacji odszkodowania za zaginięcie częściowe, uszkodzenie lub przekroczenie terminu dostawy od dnia wydania. We wszystkich innych wypadkach od dnia, od którego przysługuje prawo dochodzenia roszczeń.

Zawieszenie okresu przedawnienia zostało uregulowane w sposób analogiczny jak w treści Konwencji CMR – poprzez wniesienie pisemnej reklamacji, przez uprawniony podmiot, a trwa do dnia, w którym przewoźnik na piśmie odmówił uznania reklamacji oraz oddał dołączone do niej dokumenty. Z wyjątkiem regulacji zawartych w Konwencji, które dotyczą zawieszenia i przerwania biegu przedawnienia zagadnienia te są regulowane przez prawo krajowe.

IV. Transport multimodalny

Kolejnym zagadnieniem, które jest ściśle związane z naturą transportu oraz tym, że nieraz dochodzi do zmian środka transportu, którym dany towar lub osoby są przewożone jest transport multimodalny. Z transportu multimodalnego wyróżnić można transport intermodalny, który ma miejsce w przypadku, gdy przewóz towarów odbywa się za pomocą różnych gałęzi transportu, ale na podstawie tego samego dokumentu i w tej samej jednostce ładunkowej – następuje zamiana środka transportu, lecz sam towar nie zmienia jednostki ładunkowej (np. towar znajdujący się w kontenerze, który najpierw jest transportowany na statku, a następnie na samochodzie ciężarowym). Następnym doprecyzowaniem pojęcia transportu multimodalnego, który wywodzi się z transportu intermodalnego, jest transport kombinowany (ang. Combined Transport, CT). Jest to również przewóz ładunków, podczas którego jest wykorzystywany więcej niż jeden środek transportu. Występuje on wtedy, gdy krótkie odcinki (początkowe i końcowe) są wykonywane transportem drogowym, natomiast główna trasa przewozu jest wykonywana drogą morską lub koleją.
Na gruncie prawa morskiego regulacje dotyczące przewozu multimodalnego odnaleźć można w Kodeksie morskim. Regulacje zawarte w tym akcie są w pełni zgodne z ratyfikowaną przez Polskę w 1936 roku Konwencją Międzynarodową o Ujednostajnieniu Niektórych Zasad Dotyczących Konosamentów z dnia 25 sierpnia 1924 r. zmienionej Protokołami z 1968 r. i 1979 r. (tzw. „Reguły Hasko-Visbijskie). W stosunkach prawnych między polskimi podmiotami zastosowanie znajdują przepisy kodeksu, natomiast w relacjach z udziałem podmiotów zagranicznych – obowiązują postanowienia niniejszej Konwencji.

Zgodnie z brzmieniem art. 38 k.m. z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie przepisy o konosamencie stosuje się odpowiednio do konosamentu bezpośredniego wydanego przez przewoźnika morskiego podejmującego się przewozu, który ma być dokonany na części trasy przez innego przewoźnika (morskiego, rzecznego, lądowego lub powietrznego). Do przewozu na tych częściach trasy, która nie są wykonywane przy pomocy statku, a więc nie stanowią drogi morskiej, stosuje się prawo właściwe dla danego rodzaju przewozu. Natomiast jeżeli nie jest to możliwe, aby ustalić, na jakiej części trasy nastąpiło zdarzenie, do oceny jego skutków stosuje się przepisy Kodeksu morskiego.    
Stosunki prawne wywodzące się z tego rodzaju podróży są dosyć skomplikowane. Jest to ściśle związane z faktem, iż w jednej instytucji przewozu występuje wielość podmiotów, którzy dokonują przewozu różnymi środkami przewozu, które podlegają innym reżimom prawnym oraz pochodzą z różnych państw.

Na gruncie prawa międzynarodowego dnia 24 maja 1980 r. podpisano w Genewie Konwencję ONZ o międzynarodowym transporcie multimodalnym (MTC), która znalazłaby również zastosowanie do przewozów intermodalnych. Natomiast ze względu na zbyt małą liczbę państw, które ją ratyfikowało Konwencja nie weszła w życie.

Również z powodu zbyt małej ilości państw ratyfikujących konwencję w życie nie weszła Konwencja Narodów Zjednoczonych o umowach międzynarodowego przewozu towarów, w całości lub częściowo, drogą morską (tzw. „Reguły Rotterdamskie”).

Na gruncie prawa krajowego jest akcentowana potrzeba uprowadzenia w życie ustawy o transporcie intermodalnym, która swoim zakresem obejmie precyzyjne i jednoznacze unormowanie tak problematycznej instytucji.

Wnioski

Reasumując, z uwagi na powyższe należy pamiętać, iż w wielu przypadkach może okazać się niemożliwe dochodzenie jak najbardziej zasadnych roszczeń wynikających z usług transportowych przez wzgląd na upływ czasu.

Bardzo często w praktyce obrotu gospodarczego dochodzi sytuacji, w których przedsiębiorcy lub osoby fizyczne, które mają podstawę do kierowania roszczeń względem firm transportowych zbyt późno decydują się na podjęcie stosownych kroków prawnych, które zabezpieczyłyby i finalnie umożliwiły uzyskanie należnych świadczeń pieniężnych.

Z drugiej strony w wielu sytuacjach firmy transportowe nie dochodzą, w przewidzianym przepisami czasookresie, roszczeń od kontrahentów na rzecz, których świadczyli usługi transportowe, co często jest powodowane dużą dynamikę obrotu lub przeświadczeniem, że stałe relacje handlowe z danym podmiotem mimo wszystko zapewnią płatność przedawnionego roszczenia.

 

Radca Prawny Mateusz Romowicz

Prawnik Paweł Zboina

Więcej informacji dotyczących pracy Kancelarii znajdą Państwo na stronie prawo-korporacyjne.pl, kancelaria-gdynia.eu

Znajdź nas na facebook

Partnerzy portalu

KONFERENCJA_PRAWA_MORSKIEGO_UG_2024
legal_marine_mateusz_romowicz_2023

Dziękujemy za wysłane grafiki.