Dyrektywa wprowadzona przez Międzynarodową Organizację morską miałaby zapewnić Arktyce i Antarktydzie bezpieczeństwo od wieloemisyjnych środków transportu, które niszczą ich klimat oraz mając swój udział w utrzymywaniu szybkiego topnienia lodowców. Nie wszystkie państwa są gotowe na tak radykalne zmiany.

Według przypuszczeń posunięcie Kanady jest tymczasowe do momentu, gdy rząd w Ottawie będzie mógł formalnie przyjąć bazowe porozumienie i wypracować rozwiązania dla własnej gospodarki morskiej. Natomiast Rosja dąży do możliwości wykorzystywania ciężkiego oleju opałowego jeszcze przez co najmniej pięć lat.

Skutki globalnego ocieplenia są szczególnie widoczne na północnej i południowej pokrywie lodowej, a o jej topnieniu od lat alarmują naukowcy. Eliminacja niektórych substancji prawdopodobnie nie zapewniłaby Arktyce takiej samej ochrony jak Antarktyce, ponieważ ładunki nadal byłyby dozwolone, ale przynajmniej chroniłaby przed wyciekami hydrofluoroolefin (HFO) i doprowadziłoby do obniżenia emisji CO2.

Wyzwaniem oprócz zapewnienia właściwej ochrony środowiska jest też zapewnienie możliwości i bezpieczeństwa pracy statków na obszarach arktycznych. Wymagają one specjalnych jednostek o bardzo niezawodnych silnikach i kadłubach zdolnych do przebijania się przez lód. W tym przypadku awarie mogą być zabójcze dla załóg jednostek nawodnych. Wśród potencjalnych rozwiązań odnośnie użycia bezpiecznych, niskoemisyjnych bądź zeroemisyjnych statków pojawiają się sugestie tworzenia ich z możliwością wykorzystania paliw jądrowych, nie mniej to wciąż wymaga ogromnych nakładów pracy i lat badań. Na razie zostaje wprowadzanie systemów dwusilinikowych z możliwością przełączania ich między sobą, zapewniających ograniczenie emisji CO2.

Fot. Depositphotos