Niemcy rozważają wykorzystanie amoniaku i metanolu jako sposobów dostarczania wodoru jako czysto spalającego się paliwa dla przemysłu. Jest to część ich starań, aby do 2050 roku największa gospodarka Europy była neutralna dla klimatu.

Rząd finansuje studium wykonalności w celu oceny sposobów transportu wodoru i koncentruje się na dwóch substancjach chemicznych jako możliwym rozwiązaniu, twierdzi Stefan Kaufmann, poseł do parlamentu Niemiec, który jest odpowiedzialny za koordynację wykorzystania zielonego wodoru w Niemczech.

- Opcje bezpiecznego i ekonomicznego transportu mają kluczowe znaczenie dla ustanowienia globalnej gospodarki wodorowej - powiedział Kaufmann w rozmowie telefonicznej. - Mamy tę przewagę, że możemy czerpać z istniejącej globalnej infrastruktury, która jest używana od dziesięcioleci.

Uwagi szczegółowo opisują ambicje rządu, aby zainwestować 9 miliardów euro w produkcję wodoru jako ekologicznego paliwa dla takich branż jak produkcja stali i szkła, które wymagają temperatur powyżej 1000 stopni Celsjusza (1832 Fahrenheita). Obecnie zanieczyszczające paliwa kopalne, takie jak węgiel i gaz ziemny, zasilają te procesy.

Używanie wodoru niesie ze sobą własne wyzwania. Transport dużych ilości najlżejszego elementu jest trudny, ponieważ jego gęstość jest tak mała, że do efektywnego przemieszczania potrzebne są zbiorniki o dużej objętości lub użycie kondensacji. Oznacza to przechowywanie go pod wysokim ciśnieniem lub w temperaturze minus 253 stopni Celsjusza.

Amoniak - popularna substancja chemiczna składająca się z jednego atomu azotu otoczonego trzema atomami wodoru – umożliwia inną opcję. Wodór można przekształcić w ciekły amoniak i z powrotem w celu transportu na całym świecie. Kaufmann powiedział, że Niemcy rozważają umowy na dostawy z Chile do Kanady i Australii i że Niemcy będą musiały importować 80% swojego zapotrzebowania na wodór, jeśli rozpocznie się przemysłowa produkcja tego paliwa.

Według BloombergNEF, najtańszym sposobem transportu wodoru statkiem jest właśnie amoniak, który sam w sobie zawiera 17,6% wodoru. Obecnie wytwarzany w zakładach chemicznych zasilanych paliwami kopalnymi, związek ten jest kluczowym składnikiem nawozów dla rolnictwa, więc jego transport jest dobrze rozwinięty.

Jedną z komercyjnych przeszkód jest koszt przetwarzania wodoru na amoniak, a następnie jego ponownej konwersji. Jest również toksyczny.

Koszty transportu wodoru w najlepszym przypadku w przyszłości osiągnęłyby 2050 dolarów za kilogram.