• <

Indie – Brak podstaw do nakładania opłat za porzucony ładunek

ew

16.09.2020 10:16 Źródło: Marek Czernis Kancelaria Radcy Prawnego
Strona główna Prawo Morskie, Finanse Morskie, Ekonomia Morska Indie – Brak podstaw do nakładania opłat za porzucony ładunek

Partnerzy portalu

Indie – Brak podstaw do nakładania opłat za porzucony ładunek - GospodarkaMorska.pl
fot. pixabay.com

Powszechnym problemem branży morskiej jest kwestia porzuconych lub nieodebranych kontenerów w portach, w tym w szczególności w portach w Indiach, Pakistanie i Bangladeszu. Takie kontenery i ładunki są przeważnie porzucone z powodu nieprawidłowego zadeklarowania ich zawartości przez spedytorów. Operatorzy liniowi ponoszą znaczne koszty, w tym głównie koszty magazynowania w okresie, gdy kontenery i znajdujący się w nich ładunek pozostawały nieodebrane. Indyjski Sąd Najwyższy [SN] uregulował tę kwestię wskazując, że ​​porty w Indiach nie mogą pociągać armatorów statków lub agentów statków do odpowiedzialności za składowanie i nakładać opłaty postojowe po przejęciu przez port kontenerów i ładunku.

Przywołany spór dotyczył kontenerowego ładunku „starych” syntetycznych wełnianych mat, które od 1998 r. pozostawały w porcie. Ładunek został wyładowany z kontenera, aby umożliwić kontrolę celną. Podczas kontroli Departament Celny stwierdził, że przesyłka w rzeczywistości zawierała nową odzież, a nie towar zadeklarowane przez odbiorcę. Pociągało to za sobą wysokie cła, kary i inne opłaty. Nieprawidłowe zgłoszenie ładunku spowodowało znaczne opóźnienia w odprawie towaru. W następstwie powyższego odbiorcy odmówili odprawy ładunku, głównie ze względu na rosnące koszty składowania. Podczas gdy spór pomiędzy odbiorcą a administracją celną trwał, ładunek i kontener pozostawały nierozliczone na terenie portu. W związku z tym, port nałożył opłaty za przechowywanie ładunku i kontenera.

Armator i agent statku skierowali sprawę do sądu twierdząc, że nie są zobowiązani do uiszczania opłat za przechowywanie od daty wyładunku porzuconego towaru. W orzeczeniu sądu pierwszej instancji zwrócono uwagę, że agent wielokrotnie zwracał się do portu o wyładowanie porzuconych kontenerów. Port jednak odmówił oraz wskazał, że wygórowane opłaty za przechowywanie nałożone na armatora i jego agenta narosły z powodu nieodebrania ładunku przez odbiorcę oraz nierozładowania kontenerów. Po niekorzystnym wyroku w pierwszej instancji, armator i agent odwołali się do SN.

W swoim orzeczeniu, SN wskazał, że:

    1. Przepisy rozróżniają definicje właściciela towarów i właściciela statku. Odpłatne ​​usługi świadczone na rzecz statków, są całkowicie oddzielne od usług świadczonych w zakresie wyładowanych towarów. Definicja właściciela towarów obejmuje osoby uprawnione, takie jak nadawca, odbiorca, a także agentów odpowiedzialnych za sprzedaż, opiekę lub załadunek i rozładunek towarów.

    2. SN wskazał, że po przejęciu towarów przez port i wydaniu pokwitowania, w tym armatorom i agentom – osoba taka nie może już być pociągnięta do odpowiedzialności za jakiekolwiek straty lub uszkodzenie towaru. Warto też zaznaczyć, że od chwili wydania pokwitowania, port staje się odpowiedzialny za utratę, zniszczenie lub pogorszenie towarów.

    3. Opłaty za magazynowanie lub składowanie towarów pozostających pod opieką portu ponosi wyłącznie osoba uprawniona do tych towarów. Zawiadomienie o sprzedaży towarów znajdujących się pod opieką portu musi być przekazane odbiorcy lub innym uprawnionym osobom. Osoby te są wówczas zobowiązane do usunięcia tego towaru.

Sąd wskazał, że w przypadku planowanego usunięcia lub sprzedaży towarów znajdujących się pod opieką portu, zawiadomienie takie można również doręczyć agentom statku, przez których takie towary zostały wyładowane. Wyjaśnił, że zawiadomienie skierowane do agenta statku może mieć znaczenie tylko wtedy, gdy agent statku jest w stanie wskazać, że armator ma zastaw z tytułu frachtu i innych opłat, które muszą zostać zaspokojone ze sprzedaży takich towarów.

Ustalenia te potwierdzają stanowisko, że po dostarczeniu towarów pod opiekę portu i otrzymaniu od portu pokwitowania, port nie może zwrócić się do armatora lub agenta statku o jakiekolwiek opłaty związane z towarem. W związku z tym, towary składowane na terenie portu mają powiązanie tylko z właścicielem lub innymi osobami uprawnionymi do tych towarów.

SN uznał, że port miał swobodę sprzedaży towarów w określonych okolicznościach. Port ma prawny obowiązek sprzedaży towarów znajdujących się pod jego opieką w określonym terminie, liczonym od przejęcia pieczy nad tymi towarami – według indyjskiego prawa są to maksymalnie cztery miesiące od daty wyładunku towarów. Jeżeli port nie jest w stanie sprzedać towarów w tym okresie, musi fakt ten uzasadnić. Jeżeli uzasadnienie okaże się słuszne, a właściciel lub osoba uprawniona do towaru nie usunie towaru w przepisanym do tego terminie, port jest uprawniony nałożyć na właścicieli towaru opłaty za postój, tytułem kary.

SN zaznaczył, że np. przepisy celne zawierają regulacje, zgodnie z którymi organy mogą przejmować, przechowywać i sprzedawać importowane towary. SN orzekł, że kontener będący „pojemnikiem”, w którym towary są importowane, nie może sam zostać uznany za towar, który jest importowany. Po zakończeniu rozładowania kontener musi zostać zwrócony agentowi, armatorowi lub osobie będącej właścicielem takiego kontenera. SN wskazał też, że niezależnie od rodzaju importowanych towarów, wartość importu nie uwzględnia wartości kontenera tylko towary, które są w nich załadowane.

Wyrok SN ostatecznie wskazał, że armatorzy i agenci nie są odpowiedzialni za opłaty za składowanie nałożone przez port w odniesieniu do porzuconego lub nieodebranego ładunku, jeśli ładunek został oddany pod opiekę portu, za co wydano pokwitowanie. Wyrok jest tym bardziej istotny w kontekście ostatnich wydarzeń w Bejrucie, które uwydatniły zagrożenia związane ze składowaniem niebezpiecznych ładunków w porcie przez dłuższy czas. Sytuacja zaostrza się jeszcze bardziej ze względu na trwający kryzys COVID-19, gdzie efekt domina polegający na zaprzestaniu lub ograniczeniu działalności przez firmy, prowadzi do zwiększenia liczby nieodebranych lub porzuconych ładunków, co prowadzi do nałożenia wygórowanych kosztów przechowywania.

Należy zauważyć, że orzeczenie dotyczy w szczególności 13 głównych portów w Indiach. O ile wyrok miałby zasadniczo zastosowanie do takich portów, w innych jurysdykcjach, co do zasady, pierwszeństwo będą miały warunki umów zawarte między stronami, ponieważ obowiązki portów innych niż indyjskie, mogą być regulowane w odmienny sposób.

Marek Czernis Kancelaria Radcy Prawnego

Partnerzy portalu

legal_marine_mateusz_romowicz_2023

Dziękujemy za wysłane grafiki.