Przyszły USS Augusta (LCS 34) został dostarczony zamawiającemu. LCS 34 jest siedemnastym okrętem typu Independence, zaliczanym do Littoral Combat Ship (LCS) zbudowanym przez Austal USA w Mobile w Alabamie. Seria zalicza się do kontrowersyjnych w ostatnim czasie inwestycji w rozwój sił morskich USA.

Przyszły USS Augusta zostanie zacumowany w bazie marynarki wojennej w San Diego, w sąsiedztwie nowego zakładu napraw i konserwacji Austal USA, który posiada pływający suchy dok zdolny do obsługi okrętów bojowych, fregat i innych podobnych rozmiarów okrętów nawodnych i pomocniczych. Dyrektor generalny Austal Limited, Paddy Gregg, powiedział, że dostawa okrętu zaledwie pięć miesięcy po ochrzczeniu okrętu w grudniu 2022 roku ma podkreślać produktywność i wydajność amerykańskiego oddziału koncernu z Australii w realizacji wielu programów budowy okrętów dlao tak wyjątkowego zamawiającego.

- Szybkość, z jaką zespół Austal USA zarządza ukończeniem i dostawą wielu złożonych zasobów morskich, jest naprawdę imponująca. Już w 2023 roku Austal USA dostarczył EPF-13, autonomiczny okręt USNS Apalachicola i otworzył ogromny nowy obiekt serwisowy w San Diego. Teraz, wraz z dostawą przyszłego USS Augusta, gratulujemy Austal USA ciągłego skupienia się na jakości i wydajności oraz dziękujemy zespołowi za kolejną wyjątkową zdolność dla Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych  - podkreślił Paddy Gregg.

Jak podkreślił koncern na swojej stronie internetowej, LCS w wariancie Independence to szybki okręt nawodny o płytkim zanurzeniu z aluminiowym kadłubem typu trimaran (trzykadłubowy), który ms zapewniać wiodącą w swojej klasie zdolność do wykonywania wielu misji. Okręty te powstały w ramach programu sił zbrojnych USA, aby stworzyć serie okrętów zdolnych do ochrony wybrzeża i zwalczać zagrożenie terrorystyczne, co wynikało z polityki prowadzonej po 11 września 2001 roku. Określany jako szybki, zwrotny, a ponadto podłączony do nowoczesnego systemu wymiany informacji, okręt ma posiadać wymagane zdolności bojowe i elastyczność operacyjną do wykonywania misji w ramach zwalczania wrogich okrętów (ASuW, Anti-Surface Warfare), okrętów podwodnych (ASW, Anti-Submarine Warfare) oraz zagrożeń minowych.

Okręty typu Independence mają 127,4 metra długości i ponad 3 000 ton maksymalnej wyporności. Wyjątkowa jest konstrukcja ich kadłuba, skonstruowana w formie trimaranu (potrójny kadłub), która miała wg producenta zapewnić im uzyskiwanie dużych prędkości i manewrowości, wynikających z ich przeznaczenia. Są wyposażone napęd kombinowany, na który składają się dwie turbiny gazowe General Electric LM2500, dwa silniki wysokoprężne MTU Friedrichshafen 20V serii 8000 oraz cztery generatory wysokoprężne. W skład uzbrojenia wchodzą system artyleryjski 57 mm BAE Systems Mk 110, system artyleryjski obrony bezpośredniej (CIWS) Raytheon SeaRAM, cztery karabiny maszynowe 12,7 mm MK 26 Mod 17, dwa działa 30 mm Mk44 Bushmaster II, osiem przeciwokrętowych rakiet NSM (Naval Strike Missile) RGM-184A, a także 24 rakiety AGM-114L Hellfire. Dodatkowe uzbrojenie może być instalowane w ramach modułów, w zależności od rodzaju misji i zapotrzebowania. Wyposażenie stanowią śmigłowiec Sikorsky SH-60 Seahawk, a także dwa śmigłowce bezzałogowe różnych typów.

Należy jednak wziąć pod uwagę, że budowie tych okrętów i wprowadzaniu do służby od 2010 roku towarzyszyło wiele kontrowersji, a koncern musiał wyeliminować szereg błędów i problemów, jaki narósł po wejściu do służby jednostki prototypowej. Wiązała się z koncepcją zmiany strategii działań sił morskich, gdzie większe niszczyciele miały zostać wsparte patrolowcami będącymi czymś w rodzaju większego okrętu patrolowego, a zarazem lżejszego od fregaty, zachowując przy tym stosunkowo dużą prędkość i będąc tanią w produkcji. Bardzo szybko też się okazało, że idea, wedle której głównym zagrożeniem staną się walka z przemytem oraz szybkie łodzie terrorystów i piratów, błyskawicznie się się zdezaktualizowała. Pomimo tego jednak władze USA i jej odpowiednik Agencji Uzbrojenia nie zdecydowały się przerwać programu, pomimo że seria Independence ma często opinię nieudanej. Okazało się, że forsowany projekt nie spełnia swoich oczekiwań, a przy tym wyszło na jaw wiele wad konstrukcyjnych, wynikających również z wysokiego stopnia eksploatacji amerykańskich okrętów. Na starcie problemem było wykorzystanie przy budowie kadłubów aluminium, które ulegało szybkiej korozji elektrochemicznej, nie będąc też odpornym na ogień, czy też poruszanie się na zalodzonym obszarze. W efekcie tego prototypowy USS Independence został wycofany ze służby w 2021 roku, czyli zaledwie 11 lat po jej rozpoczęciu.

Obecnie w służbie pozostaje 12 z 14 zbudowanych okrętów (niemniej przebudowanych), a program LCS w wariancie Independence firmy Austal USA zbliża się do końca. Z 19 planowanych jednostek, które miały zostać dostarczone, w budowie pozostają przyszły USS Kingsville (LCS 36) i USS Pierre (LCS 38), a trzy inne, w tym przyszły USS Augusta (LCS 34), znajdują się w trakcie prób morskich i procedury przekazywania.