Coraz większa ilość wali szarych głoduje i umiera

Odkryto pływacze szare w bardzo złym stanie. Do tak dużej śmiertelności przyczynia się głód.

Z początkiem roku do lagun lęgowych w Baja Kalifornia w Meksyku wracają szare wieloryby z północnego Pacyfiku. Prowadzony od kilku lat monitoring umożliwił wykrycie wychudzonych Wali szarych podczas migracji.

Niepokój naukowców, którzy zaobserwowali więcej niedożywionych zwierząt wzrasta, ponieważ już od 2019 rejestruje się bardzo duży spadek populacji tych ssaków morskich, Oficjalnie zarejestrowano 378 zgonów pływaczy, ale nie wiadomo, jaka jest ich faktyczna liczba.

Od 2017 roku monitoring wali prowadzony jest za pomocą fotogrametrii dronów.

Dzięki pomiarom długości i szerokości ciała wielorybów, które są możliwe do wykonywane na podstawie zdjęć zrobionych przez drony, naukowcy mogą uzyskać informacje o stanie ciała, czyli otłuszczenia poszczególnych osobników.

Przeprowadzone w 2018 roku badania pokazały, iż nastąpił wyraźny, spadek kondycji ciał młodych i dorosłych wali szarych odwiedzających Laguna San Ignacio. Spadek był również widoczny w 2019 roku, na początku obecnego UME (nieoczekiwane zjawisko, w którego trakcie umiera znaczna liczba populacji ssaków morskich).

Głód, spadek dostępności zdobyczy i zmiany klimatu.

Duże pogorszenie kondycji zwierząt zbiegło się również ze spadkiem liczby par cieląt-matek obserwowanych w Laguna San Ignacio, co dodatkowo wskazywało na zmniejszenie tempa rozrodu wielorybów szarych.

Podobna UME miało miejsce w latach 1999-2000, kiedy 651 szarych wielorybów padło na zachodnim wybrzeżu Ameryki Północnej. Podczas tego dwuletniego wydarzenia populacja pływaczy szarych  spadła o około 25%. Do dziś nie wiadomo, jaka była przyczyna tak dużej śmiertelności zwierząt.

Przeprowadzone badania sugerują, że spadek przeżywalności wali szarych jest spowodowany głodem.

Nie ustalono jeszcze czynników, które mają wpływ na pogorszenie tego stanu. Stopień kondycji wielorybów wskazuje, że na spadek mają wpływ miejsca żerowania, w których na skutek ocieplenia się wód Arktyki, zmniejsza się dostępność biomasy amfifodów, co z kolei jest spowodowane zmianami klimatu.

Wal szary (Eschrichtius solidus) jest jedynym żyjącym gatunkiem z rodziny Eschrichtiidae.

Ten najdłużej migrujący ssak odbywa coroczne wędrówki między żerowiskami w Morzu Beringa, Czukockim i Morzu Arktycznym, a lęgowiskami od Zatoki Południowej Kalifornii do lagun na wybrzeżu Pacyfiku w Baja Kalifornia w Meksyku.

W okresie żerowania od maja do października wieloryby gromadzą duże zapasy tłuszczu, aby pokryć zapotrzebowanie energetyczne do migracji na lęgowiska. Zgromadzone rezerwy mają kluczowe znaczenie dla reprodukcji i przeżycia. W okresie migracji i rozrodu wieloryby nie żerują.

„Wygląda na to, że duża liczba szarych wielorybów opuszcza swoje żerowiska już w złym stanie odżywczym i zanim zakończą sezon lęgowy w Meksyku, wyczerpują się ich zapasy energii i umierają z głodu” – mówi dr Fredrik Christiansen.

zródło: Bluelife