Zakończyła się pierwsza misja testowa systemu przechwytywania śmieci na Wielkiej Pacyficznej Plamie Śmieci. Ocean Cleanup pracuje teraz nad opracowaniem ulepszonego systemu 002.

System 002 ma być pełnowymiarowym systemem czyszczenia, który jest w stanie zarówno zebrać, jak i zatrzymać zgromadzony plastik przez długi czas.

Obecnie zespół Ocean Cleanup pracuje nad rozwiązaniami poprawiającymi poprzednią wersję systemu, skupiając się na jego zdolnościach retencyjnych, aby mógł dłużej przebywać na morzu w celu optymalizacji kosztów.

Dla przypomnienia System 001, nazwany Wilson, składał się z pływającej bariery w kształcie litery U o długości 600 metrów z przymocowaną poniżej spódnicą o długości 3 metrów. Został zaprojektowany tak, aby był napędzany wiatrem i falami, umożliwiając mu bierne wychwytywanie i koncentrowanie plastikowych śmieci przed nim.

Pomimo pewnych niepowodzeń w początkowych etapach wdrażania, przeprojektowany System 001 / B potwierdził zdolność tej koncepcji do zbierania różnorodnych odpadów plastikowych od gigantycznych sieci rybackich do mikroplastików o wielkości jednego milimetra.

Holenderska organizacja ekologiczna uważa, że ​​System 002 będzie kluczowym krokiem do pełnego oczyszczenia Wielkiej Pacyficznej Plamy Śmieci.

Ocean Cleanup ma na celu zwiększenie floty do około 60 systemów skupionych na Plamie Śmieci w ciągu najbliższych dwóch lat. Szacuje się, że cała flota może usunąć połowę plastiku z tego obszaru w ciągu pięciu lat.

Jest to zgodne z ostatecznym celem The Ocean Cleanup: zmniejszeniem ilości plastiku w oceanach o co najmniej 90% do 2040 roku.

Wielka Pacyficzna Plama Śmieci to gigantyczne dryfujące skupisko śmieci i plastikowych odpadów utworzone przez prądy oceaniczne w północnej części Oceanu Spokojnego między Kalifornią a Hawajami. Odkryta w 1997 przez Charlesa Moore’a. Druga, podobna, znajduje się bardziej na zachód, pomiędzy Hawajami a Japonią.

Szacowana masa dryfującej plamy wynosi 45–129 tys. ton, ma powierzchnię aż 1,6 mln km² i zbudowana jest w 99,9% z tworzyw sztucznych, z czego większość to materiał fotodegradowalny, który nie ulega pełnemu rozkładowi, lecz rozpada się na pył. Większość plastikowej materii unoszącej się w oceanach jest rozłożona do postaci pyłu tworzącego nie zwartą masę, lecz zawiesinę. Ilość tego typu plastikowych odpadów unoszących się w północnym Pacyfiku bywa szacowana z grubsza na 100 mln ton.