Najnowsze badania wskazują, że możemy mieć z morskimi ssakami więcej wspólnego niż dotychczas przypuszczano. Naukowcy odkryli w mózgach niektórych delfinów zmiany charakterystyczne dla choroby Alzheimera.

Zespół badawczy złożony z naukowców z Uniwersytetu w Glasgow, Uniwersytetu w St. Andrews i Uniwersytetu Edynburskiego przeprowadził analizy pośmiertne mózgów 22 zębowców – jednego z dwóch podrzędów waleni – wyrzuconych na mielizny wzdłuż szkockiego wybrzeża. Próbki pochodziły od 5 gatunków, w tym delfinów Risso, grindwali długopłetwych, delfinów białonosych, morświnów i delfinów butlonosych. Wyniki opublikowano w czasopiśmie European Journal of Neuroscience.

W próbkach pobranych od 4 osobników 3 gatunków (dwa grindwale, delfin białonosy i delfin butlonosy) zidentyfikowano markery charakterystyczne dla choroby Alzheimera. To najczęściej występujący wśród ludzi typ demencji. W mózgach osób cierpiących na to schorzenie znajdują się skupiska zniekształconych białek, które powodują rozległe uszkodzenia tkanki. W opracowaniu wskazano, że rozmieszczenie tych defektów u delfinów było porównywalne z regionami mózgu u ludzi z chorobą Alzheimera.

Chociaż już wcześniej badania naukowe wskazywały na to, że podobne zmiany w mózgu można znaleźć u niektórych gatunków małp czy psów, to zwierzęta te nie przejawiały symptomów typowych dla znanej nam, klinicznej postaci schorzenia. Panowało powszechne przekonanie, że właściwy Alzheimer może dotykać tylko ludzi. 

Najnowsze odkrycie pomaga nie tylko lepiej zrozumieć samą chorobę, ale także wyjaśnić zjawisko grup delfinów wpływających okresowo na mielizny, skąd nie są w stanie wrócić na otwarte morze. Prawdopodobna staje się teoria „chorego przywódcy”, zgodnie z którą zdrowe delfiny podążają za zdezorientowanym osobnikiem. Alzheimer może być przyczyną, dla której u niektórych starszych przewodników stad zanika zmysł nawigacyjny.

Podobieństwa neuropatologiczne delfinów i ludzi z chorobą Alzheimera wyraźnie sugerują, że ssaki morskie wykazują podatność na tę chorobę, ale jednoznaczne wnioski będzie można wyciągnąć dopiero w przypadku zdiagnozowania deficytu poznawczego. Potrzebne są zatem dalsze badania i eksperymenty, ponieważ ocena funkcji poznawczych jest możliwa tylko u żywych osobników.