Styczeń rozpoczyna się z przytupem w siłach morskich Indii. Tego samego dnia do służby wcielono trzy okręty

Z udziałem najważniejszych przedstawicieli władz Indii odbyła się wyjątkowa uroczystość nie tylko w skali krajowej branży okrętowej, ale też światowej. Do służby oficjalnie wcielono 15 stycznia br. dwie fregaty i okręt podwodny, które mają stanowić istotne wzmocnienie potencjału morskiego państwa.

W stoczni marynarki wojennej mieszczącej się w Mumbai odbyła się ceremonia pierwszego podniesienia bander na fregacie INS Nilgiri, niszczycielu INS Surat oraz okręcie podwodnym INS Vaghsheer, będącym jednostką opartą na platformie Scorpène od Naval Group. Co istotne, wszystkie te jednostki, chociaż różnych klas, powstały w tej samej stoczni, Mazagon Dock Shipbuilders, co ma wskazywać nie tylko na jej zdolności przerobowe, ale też rozmiary i gotowość do podejmowania się bardzo różnorodnych zleceń.

Jak podkreśliły służby prasowe sił morskich państwa, ma to być „historyczny kamień milowy dla narodu”. Uroczystej ceremonii przewodniczył premier Indii, Narendra Modi. Wcielenie tych okrętów do służby, aż trzech jednego dnia, ma stanowić dowód zdolności militarnych i gospodarczych kraju. Szczególnie w drugim przypadku ma dotyczyć to jego potencjału stoczniowego.

Indie budują potencjał morski

Nie jest to też jedyna, robiona z taką pompą uroczystość, gdyż w 2023 roku w stoczni w Koczin zwodowano trzy korwety przeznaczone do zwalczania okrętów podwodnych, obecnie znajdujące się w fazie doposażania i prób morskich. Indie podobnymi wydarzeniami chcą pokazać innym państwom, że są w stanie zapewnić sobie szybko i w większej liczbie nowe okręty.

Czytaj więcej: Ceremonia z przytupem. Indie wodują trzy okręty naraz

Nowe okręty mają wyróżnić się także wysokim zaangażowaniem krajowych podmiotów, jako że władze w New Delhi chcą też dowieść, że są w stanie zapewnić sobie też w przyszłości możliwość stałej konserwacji i modernizacji nowych okrętów, jednocześnie zapewniając miejsca pracy i zastrzyk innowacji w branży stoczniowej. 

Te trzy okręty powstawały w ramach inicjatywy „Atmanirbhar Bharat”, co ma oznaczać dosłownie „Samodzielne Indie” i popularyzatorem tego określenia ma być premier Modi oraz partia rządząca w odniesieniu do planów rozwoju gospodarczego kraju. Wyrażenie to jest koncepcją na przyszłość, celem zwiększenia zaangażowania i obecności najbardziej ludnego kraju świata (w 2023 roku posiadającego 1 428 627 663 ludności, według World Population Prospects ONZ) w światowej gospodarce, czyniąc go też bardziej konkurencyjnym i innowacyjnym. Przejawem tego ma być również wzrost udziału krajowego przemysłu stoczniowego w budowie dużych okrętów bojowych, gdy dotąd te najbardziej kluczowe jednostki były głównie dostarczane przez zagranicznych wykonawców. Szczególnie podkreślano tu zaangażowanie rosyjskich stoczni.

Szybka dostawa fregat

INS Nilgiri (F33) to pierwsza fregata rakietowa proj. P17A budowana w technologii stealth od 2017 roku i zwodowana dwa lata później. Jest pierwszą z siedmiu zaplanowanych, przy czym pozostała szóstka znajduje się w różnych fazach budowy i ma zostać dostarczona w całości do 2027 roku. Co należy podkreślić, ich budowa każdej z nich trwa od 5 do 8 lat. Pierwszy okręt tej serii ma 149 metrów długości, 17,8 metra szerokości i wyporność wynoszącą do 6 670 ton. Załoga liczy 226 osób, w tym 35 oficerów. Osiąga prędkość do 32 węzłów, przy czym zasięg działania ma wynosić 2 500 mil morskich przy prędkości 28 węzłów i 5 500 mil morskich przy jej ograniczeniu do 16-18 węzłów. W skład napędu wchodzą dwa silniki wysokoprężne MAN 12V28/33D STC 6000 kW każdy, a zasilanie zapewniają dwa generatory LM2500+, o mocy 30 200 kW każdy. 

Wyposażenie tworzą m.in. radar IAI EL/M-2248 MF-STAR S-Band AESA, radar nadzoru powietrznego Indra (TASL) Lanza-N w paśmie L, sonar BEL HUMSA-NG, system zarządzania walką CMS-17A, system walki elektronicznej DRDO „Shakti”, wyposażony w ESM/ECM. 

Okręty wyróżniają się wielozadaniowym uzbrojeniem, pozwalającym na działanie wielodomenowe, w środowisku asymetrycznym. W jego skład wchodzą armata morska OTO Melara 76 mm, dwa systemy obrony bezpośredniej (CIWS) AK-630M, cztery ośmokomorowe wyrzutnie (VLS) dla 32 pocisków przeciwpowietrznych Barak 8, jeden ośmiokomorowy system dla pocisków przeciwokrętowych BrahMos, dwie potrójne wyrzutnie torped dedykowane torpedom Varunastra oraz dwie wyrzutnie dla 72 rakiet zwalczania okrętów podwodnych RBU-6000. Posiadają ponadto cztery wyrzutnie wabików Kavach i dwa systemy przeciwdziałania torpedom NSTL Maareech.

W skład wyposażenia wchodzą też lądowisko i hangar do obsługi i składowania śmigłowca HAL Dhruv lub Sea King Mk. 42B, a także dwie szybkie, płaskodenne łodzie typu RHIB.

Niszczycielski trzon marynarki wojennej

INS Surat (D69) to budowany od 2019 roku (zwodowany trzy lata później) okręt klasy niszczyciel typu Visakhapatnam, czwarty i zarazem ostatni w swojej serii, powstającej od 2013 roku. Jego motto to „Potężny na morzu”. Ma 163 metry długości, 17,4 metra szerokości, a jego wyporność sięga 7 400 ton. Załoga liczy 300 osób, w tym 50 oficerów. Zasięg działania ma wynosić 8 000 mil morskich, przy autonomiczności wynoszącej 45 dni, a maksymalna prędkość wynosi do 35 węzłów. W skład napędu COGAG (Combined gas turbine and gas turbine) wchodzą dwie turbiny gazowe Zorja M36E, wraz z czterema turbinami gazowymi DT-59 i dwiema przekładniami RG-54, dwa silniki wysokoprężne Bergen/GRSE KVM o mocy 7 400 kW każdy, a także cztery zespoły prądotwórcze Wärtsilä WCM-1000 napędzające silniki Cummins KTA50G3 i generatory prądu przemiennego Kirloskar 1 MV.

W skład wyposażenia wchodzą systemy dowodzenia walką i wojną elektroniczną, radary IAI EL/M-2248 MF-STAR S-Band AESA, przeznaczony do wykrywania celów powietrznych w paśmie L BEL RAWL-02/LW-08 L-Band oraz przeszukiwania powierzchni nawodnej w paśmie X Terma/Tata Scanter-6002. Do tego dochodzą sonar BEL HUMSA-NG i sonar holowany BEL „Nagin”. 

Uzbrojenie tworzą armata morska OTO Melara 76 mm, cztery systemy obrony bezpośredniej (CIWS) AK-630M, dwa zdalne systemy obronne OFT 12,7 mm M2,cztery wyrzutnie Kavach, dwa systemy przeciwtorpedowe Maareech, cztery ośmiokomorowe wyrzutnie VLS dla łącznie 32 pocisków przeciwpowietrznych Barak 8, dwie ośmiokomorowe wyrzutnie dla 16 pocisków przeciwokrętowych BrahMos, cztery wyrzutnie torpedowe 533 mm i dwie wyrzutnie rakiet zwalczania okrętów podwodnych RBU-6000. 

Z racji na swoje rozmiary w hangarze niszczyciel może pomieścić dwa śmigłowce wielozadaniowe HAL Dhruv lun Sea King Mk. 42B. Okręt posiada też dedykowane im lądowisko, ponadto w wyposażeniu ma cztery łodzie typu RHIB.

Francusko-indyjski wzór współpracy

Z polskiej perspektywy szczególnie może być interesujący INS Vaghsheer (S26), szósty okręt podwodny typu Kalvari, budowanej od 2006 roku (średnio nawet 10-11 lat). Powstawały w Indiach, ale oparte na projekcie francuskim dostarczonym przez koncern Naval Group. Był on oparty na znanej platformie Scorpène. Nie sposób nie zwrócić na to uwagi, jako że jednostki oparte na podobnym projekcie są proponowane Polsce w ramach programu „Orka” i stanowią najnowszą wersję rozwiązań powstałych pierwotnie jeszcze w XX wieku. Stąd interesujące są choćby nagrania prezentowane przez siły morskie Indii ukazujące najnowszą jednostkę tego typu, należącej dodatkowo do podserii Batch-II, szczególnie jeśli chodzi o ukazanie jej wnętrza.

Fot. Naval Group

Czytaj więcej: Francuska oferta dla Polski. Naval Group prezentuje swoją propozycję okrętu podwodnego w ramach programu „Orka”

Okręt ma 67,5 metra długości, 6,2 metra szerokości i wyporność odpowiednio 1615 ton w położeniu nawodnym i 1775 ton w położeniu podwodnym. Osiąga prędkość odpowiednio 11 węzłów w położeniu nawodnym i 20 w położeniu podwodnym. Zasięg działania także ma wynosić odpowiednio 6 500 mil morskich przy prędkości 8 węzłów i 550 mil morskich przy prędkości 4 węzłów. Zakładana autonomiczność to 50 dni, a tzw. zanurzenie testowe to 350 metrów. Załoga liczy 8 oficerów i 35 marynarzy. 

Napęd stanowią cztery silniki wysokoprężne MTU 12V 396 SE84, posiadają też 360 ogniw akumulatorowych, a w planach jest zamontowanie systemu niezależnego od powietrza AIP DRDO PAFC Fuel Cell.

W wyposażeniu znajdują się radary wykrywania celów nawodnych i podwodnych, systemy walki, w tym elektronicznej, a także wabiki i system przeciwtorpedowy C303/S. Uzbrojenie tworzy sześć wyrzutni torped 533 mm dla 18 torped SUT LUB, a także pociski przeciwokrętowe SM.39 Exocet. Zamiast torped okręt może zostać uzbrojony w 30 min morskich.

Podsumowanie

Zrobiona z wielką pompą uroczystość wpisuje się w propagandę sukcesu premiera Narendry Modiego oraz jego Indyjskiej Partii Ludowej, dążąc do wzmocnienia kraju na arenie międzynarodowej, czego przejawem jest również własny program kosmiczny. Choć kraj wciąż boryka się z wieloma wyzwaniami, jak zanieczyszczenie miast, nierówności społeczne, rasizm, czy korupcja, tak od lat władze dążą do budowy Indii jako rozwiniętego i przede wszystkim wiarygodnego partnera na arenie międzynarodowej. Zdolność do budowy okrętów różnych klas, a także plany budowy kolejnych mają dowodzić jego możliwości i stanowić przeciwwagę w rejonie Indo-Pacyfiku dla tradycyjnie sąsiedniego Pakistanu, ale też Iranu, Chin, czy nawet USA. W ten sposób rząd w New Delhi może dążyć do budowy własnego bloku partnerstwa na rzecz gospodarki i obronności, a przejawem ambicji była choćby ubiegłoroczna edycja cyklicznych, największych krajowych ćwiczeń morskich, pk. „Milan 2024”. Co ciekawe, brały w nich udział kontyngenty z państw znajdujących się w stanie rywalizacji czy wręcz konfliktu, po jednej stronie USA, Wielka Brytania, Francja, a z drugiej Chiny, Iran i Rosja. Stąd można było potraktować wyjątkowo tamto hasło przewodnie, „Mosty przyjaźni przez morza”.