Trzy tygodnie temu, podczas nurkowania w odległości 200 m od plaży w miejscowości Beit Yanai, Gideon Harris natknął się przypadkiem na antyczny, marmurowy skarb.

Ujawnione artefakty to pół-wykończone kolumny, częściowo dekorowane kapitele korynckie i gigantyczna, 6-metrowa ościeżnica z marmuru, najprawdopodobniej pochodzące z rzymskiego statku handlowego zmierzającego do portu w Gazie lub Aszkelonie. Uważa się, że to najstarsze tego typu znalezisko w obszarze wschodniego Morza Śródziemnego. Na podstawie rozmiarów odkrytych elementów architektonicznych szacuje się, że transportujący je statek mógł pomieścić co najmniej 200 ton ładunku.

Odnalezione komponenty są charakterystyczne dla arcyważnych, majestatycznych budowli publicznych. Nawet w Cezarei takie elementy wykonywano z miejscowego kamienia, a następnie pokrywano białym tynkiem, by przypominały marmur. W tym zaś wypadku mówimy o prawdziwym surowcu.

Na dnie morza nie ustalono póki co żadnych pozostałości po statku. Zakłada się, że mogą one zalegać pod masywnymi blokami marmuru lub być zakopane w pobliskiej, podwodnej wydmie, która mogła przykryć, ale również zachować wrak. Planowane są wobec tego dalsze wykopaliska. 

To niezwykłe odkrycie rozstrzyga długotrwały spór wśród archeologów dotyczący importowanych elementów architektonicznych z epoki rzymskiej. Stało się jasne, że marmur opuszczał kamieniołomy w formie surowca lub jedynie częściowo wykutych artefaktów, następnie wykańczanych na miejscu budowy przez lokalnych rzemieślników i artystów.