Okręt podwodny HMS „Tarpon” Królewskiej Marynarki Wojennej zatopiony przez niemiecką marynarkę w 1940 roku zlokalizowano ok. 80 kilometrów na północny zachód od duńskiego wybrzeża. Statek spoczywa 40 metrów pod wodą.

Wrak został znaleziony dzięki staraniom doktor Innes McCartney i Gerta Normanna Andersena, założyciela duńskiego muzeum Sea War Museum Jutland. Trafiono nań przypadkiem, przy okazji poszukiwań okrętów zatopionych w bitwie jutlandzkiej z czasów pierwszej wojny światowej.

76 lat temu, 14 kwietnia 1940 roku, HMS „Tarpon” został zniszczony przez uzbrojony niemiecki statek transportowy Schiff 40. Prawdopodobnie doszło do walki, o czym świadczą dwa puste luki torpedowe okrętu podwodnego. Tą tezę potwierdzają niemieckie i brytyjskie dokumenty z tego okresu. Dzięki nim możemy odtworzyć przebieg wydarzeń. „Tarpon” wysłano z portu w Fife w rejony duńskiego wybrzeża, by atakował niemieckie statki, które dostarczały zaopatrzenie dla wojsk stacjonujących w Norwegii. Shiff 40 był jednym z nich. Wystrzelone torpedy chybiły celu. Okręt podwodny zdradził swoją pozycję i został namierzony sonarem. Wstępne oględziny wraku przez nurków wskazują na to, że „Tarpon” został zatopiony kilkoma bombami głębinowymi. Na pokładzie znajdowało się około pięćdziesięciu marynarzy.

HMS „Tarpon” został zwodowany w 1937 roku i należał do klasy okrętów podwodnych typu T. Ten rodzaj jednostek zaprojektowano w latach 30. XX wieku, były one w tamtych czasach jednymi z najnowocześniejszych. Okręt miał 84 metry długości, uzbrojony był w 16 torped, a jego zasięg wynosił 8000 mil morskich. Ostatni okręt typu T wycofano ze służby w 1969 roku. Niedawno odkryto lokalizacje dwóch innych jednostek podwodnych z tego okresu: HMS „Simoom” u wybrzeży Turcji oraz HMS „P311” na wodach włoskich. „Tarpon” był jednym z 57 brytyjskich okrętów podwodnych, zatopionych w czasie drugiej wojny światowej. Miejsce jego zatonięcia zostało objęte ochroną i ogłoszone grobem wojennym.

Jakub Mańczak

Artykuł opublikowany zgodnie z licencją CC BY-SA 3.0. Oryginalny tekst można znaleźć na stronie Histmag.org.