Każda jednostka pływająca po otwartych akwenach powinna mieć ubezpieczenie H&M, choć nie są to ubezpieczenia stricte obowiązkowe. Ubezpieczenie casco (H&M) mają zarówno jednostki przybrzeżne, jak holowniki, barki, dźwigi pływające pontony, jak również znacznie większe statki pełnomorskie typu tankowce, kontenerowce, samochodowce, chemikaliowce, promy czy też potężne statki pasażerskie.

W części I Konosament – amerykańska klauzula jurysdykcyjna. Część I rozpoczęliśmy omówienie orzeczenia Kanadyjskiego Sądu Federalnego w sprawie „Arc-En-Ciel Produce Inc. v BF Leticia (Ship) 2022 FC 843.

Obok obowiązywania Reguł Hasko-Visbijskich 1924/1968/1979 z mocy prawa (na podstawie ratyfikacji przez dane państwo Konwencji Brukselskiej z 1924 z ewentualnymi zmianami 1968/1979 - o ujednostajnieniu niektórych zasad dotyczących konosamentów, lub na podstawie inkorporacji Reguł do danego systemu prawnego na podstawie ustaw krajowych – np. COGSA 1971/MSA 1981 w prawie angielskim), Reguły mogą zostać inkorporowane do danej umowy przewozu (contract of affreightment) w drodze odrębnej, umownej klauzuli.

Większość formularzy przewoźników liniowych w ogólnych warunkach przewozowych (konosamentowej umowy frachtowej – to jest umowy przewozu opartej na wystawionym konosamencie) zawiera specyficzny zapis związany z prawem i jurysdykcją. O ile za podstawowe prawo i jurysdykcję przyjmuje się albo prawo (i jurysdykcję) angielską (np. MAERSK – B/L Terms and Condition, Art. 26) lub inną, właściwą dla specyfiki danej linii (np. prawo chińskie w COSCO B/L Terms and Conditions – Art. 27; prawo francuskie CMA-CMG B/L Terms and Conditions – Art

W pierwszej części naszego opracowania Umowa kupna-sprzedaży statku („MOA”) – wybrane zagadnienia w świetle prawa angielskiego (Część I) podjęliśmy próbę omówienia wybranych zagadnień prawnych, związanych z transakcjami sprzedaży statku używanego („second-hand”) w świetle prawa angielskiego. Transakcje te opisane są zazwyczaj na uznanych międzynarodowych formularzach typu „NSF” z 1993 lub 2012, „Nipponsale” „SSF” czy „SHIPSALE form”.

W naszym opracowaniu Czarter na podróż – okres ładowania („laytime”) przedstawione zostały jurydyczne stanowiska interpretacyjne „kalendarzowej” formuły czarterowej, okresu ładowania, opartej na jednostce „godziny” („hour”) i „dnia” (,,day”), przy ewentualnych kwalifikacjach jednostki bazowej (przez określenia „working day/hour” czy „weather working day/hour” itp.).

W umowach czarteru na czas, dwa typy postanowień mają fundamentalne znaczenie dla stron umowy, armatora i czarterującego. Z jednej strony są to klauzule regulujące szczegółowe warunki płatności opłaty czarterowej (hire), z drugiej zaś okoliczności faktyczne i prawnie, które zwalniają czarterującego z obowiązku płacenia armatorowi opłaty czarterowej.

Nasze opracowanie Czarter na podróż - Cesser clause wywołało duże zainteresowanie wśród naszych stałych adresatów. Postanowiliśmy w związku z tym powrócić do tego tematu.

W większości konosamentowych umów frachtowych, lub nawet szerzej, wszelkich umów frachtowych, pojawiają się postanowienia umowne o tajemniczej nazwie „Himalaya Clause” (lub „Himalaya Provision”). Czym są tego typu postanowienia umowne i jakie wywołują skutki prawne (dla których to właśnie skutków są wprowadzane do umów przewozowych)?

https://www.gospodarkamorska.pl/konosament-specjalne-klauzule-ladunkowe-disclaimers-czesc-1-65311