Od przeszło 60 lat orzecznictwo i doktryna angielska miały jasno ustalone zasady dotyczące dwóch zasadniczych pojęć „zdatność statku do żeglugi” („seaworthiness”) oraz tzw. „błędu nautycznego” („nautical fault”). Orzeczenie w sprawie „Alize 1954 v Allianz Elementar Versicherungs AG” (The „CMA CGM LIBRA”) [2020] EWCA Civ 293, podjęło próbę zrewidowania ustalonych dotąd zasad (i wzajemnej interrelacji pomiędzy tymi zasadami) wzbudzając powszechne zainteresowanie (a i zaniepokojenie) armatorów.

Strategiczne znaczenie dostaw surowców oraz bezpieczeństwa kluczowych obiektów wymusza na państwach członkowskich NATO ich większą ochronę. Do zadań Deutsche Marine będzie należało zabezpieczenie platform wiertniczych, podmorskich kabli i rurociągów.

Amoniak jest jednym z najbardziej obiecujących paliw przyszłości w świecie morskim, ale wprowadzenie go do miksu paliwowego nie jest proste – twierdzą eksperci DNV.

Grecki armator Avin International odebrał Suezmax Kriti Future, pierwszy na świecie tankowiec z napędem umożliwiającym wykorzystanie amoniaku. Ceremonia przekazania okrętu odbyła się w stoczni New Times Shipbuilding w styczniu br.

Dopłynięcie do portu załadunku („preliminary voyage to the port of loading”) stanowi (za znanym sformułowaniem Lorda Diplock z „The Johanna Oldendorff” [1973] 2 Lloyd’s Rep. 285], pierwszy z czterech etapów realizacji czarteru na podróż. Umowy czarteru różnią się zasadniczo, w ujęciu terminu, w którym statek powinien dopłynąć do portu załadunku. Od niezwykle precyzyjnych ustaleń umownych („the vessel will be in […] by 1st July”) poprzez bardziej ogólnikowe sformułowania typu „expected ready to load” poprzez całkowite ominięcie te

Port załadunku może być wyraźnie określony w czarterze [zob. nasz artykuł: Czarter na podróż – „berth”; „dock”; „port"] lub czarterujący może zostać upoważniony umownie do nominacji takiego portu. Przyjęte i stosowane w shippingu, w takim przypadku formuły – „a port as ordered” lub „to be nominated”, przewidują:

U podstaw zawarcia umowy przewozu (contract of affreighment) leży podstawowy cel tej transakcji – przewóz określonego umową ładunku w danej relacji transportowej (port załadunku - port wyładunku).

Precedens „E.L. Oldendorff & Co. GmbH v Tradax Export S.A.” („The Johanna Oldendorff”) [1973] AC 479 [1973] 2 Lloyd’s Rep. 285; podzielił cały proces wykonania umowy przewozu ładunków morzem (w ujęciu angielskim – szeroko pojętego „contract of affraightment”) na cztery zasadnicze etapy: 1. podróż statku do portu załadunku; 2. czynności załadunkowe; 3. podróż statku związaną z przewozem załadowanego ładunku do portu przeznaczenia; 4. wyładunek w celu wydania ładunku. W niniejszym opracowaniu zajmiemy się pierwszym et

Obok obowiązku dopilnowania, by przed rozpoczęciem podróży statek był zdatny do żeglugi („seaworthiness”) oraz aby w trakcie podróży statek nie zboczył z trasy umownie przewidzianej dla danego zafrachtowania („deviation”) – obowiązek armatora wykonania podróży z należytą, racjonalnie uzasadnioną szybkością („reasonable dispatch”) należy do tak zwanych zasadniczych „common law”, obowiązków kontraktowych „necessary to give business officers to the contract” [„MacAndrew v Chapple” (1866) L.R.1.C.P 643].

Teoria wad oświadczenia woli, mogącej skutkować uznaniem zawartej umowy (umowy frachtowej) za nieważną, możliwością odstąpienia od umowy, jej rozwiązaniem czy też możliwością wystąpienia z roszczeniem odszkodowawczym z tego tytułu – mając niezwykle istotne znaczenie praktyczne, została bardzo szczegółowo rozbudowana w systemie prawa angielskiego.

Jednym z klasycznych problemów „obrosłych” ogromną ilością orzeczeń sądowych i stanowisk doktryny jest kwestia ustalenia zasad i wysokości odszkodowania z tytułu wcześniejszego lub późniejszego, niż przewidzianego w umowie czarteru na czas, oddania statku przez czarterującego przed lub po upływie okresu czarteru (tzw. ,,redelivery”).[2]