Co do zasady, większość umów o budowę statków (w tym podstawowe formularze typu „SAJ form”, „NEWBUILDCON form” itp.), przewidują, iż naliczone kary umowne („liquidated damages”), winny być rozliczone, czy to w formie potrącenia wzajemnych należności Stoczni („Seller”) i armatora („Buyer”) lub w formie odrębnej płatności gotówkowej płaconej przez Stocznię na rzecz armatora (w kwocie odpowiadającej wysokości naliczonych kar umownych). Systemowo, przyjmuje się, iż czasem, w którym takie rozliczenie winno nastąpić, jest data zakończe

Kwestia „kar umownych” w umowach o budowę statku to jedno z kluczowych zagadnień kontraktowych. W niniejszej części kontynuujemy nasze rozważania oparte na angielskim systemie common law [zob. Część 1, Część 2].

W niniejszym opracowaniu, kontynuujemy nasze rozważania prawne dotyczące instytucji kontraktowej „liquidated damage” (kary umowne) w systemie prawa angielskiego.

U podstaw „shipbuilding contract” leży zobowiązanie stoczni wybudowania statku w uzgodnionym terminie oraz o parametrach technicznych (nośność, szybkość, zużycie paliwa itp.) ustanowionych w warunkach umowy. Niewykonanie lub nienależyte wykonanie przez stocznię tego obowiązku, stanowi potencjalnie źródło poważnych szkód po stronie armatora, zamawiającego statek („Buyer”).

Rok 2020, przy wszystkich swoich turbulencjach i wyzwaniach rzuconych międzynarodowemu obrotowi portowo-morskiemu, przyniósł też orzeczenie, którego możliwe implikacje, środowisko armatorów „all over the world” przyjęło z wielkimi nadziejami.